Oto dwa fragmenty wspomnień urodzonego w Podkamieniu Tadeusza Mizery.
Zachodzą okoliczności (między innymi obszerność wspomnień) powodujące, że praca jest przygotowywana do druku w formie książki. Wszystkie znaki na niebie i na ziemi wskazują na to, że wspomnienia ukażą się drukiem w czasie do dwóch miesięcy- a może i szybciej.

"[...] Od wiosny 1942 roku bardzo pogorszył się los podkamienieckich Żydów. Wprawdzie już latem 1941 roku zaczęto ich prześladować i szykanować poczynając od oznakowania [forma napiętnowania] niebieską gwiazdą Dawida, zapędzaniem do ciężkich prac bez żadnego wynagrodzenia, bicia bez powodu, kończąc na przypadkach zastrzelenia człowieka przez pijanego konwojenta faszystę, który to uzasadniał tym, że strzelał do uciekającego Żyda. Późną wiosną zaczęto wywozić Żydów, zwłaszcza ich rodziny do getta w Brodach, zostawiając młodych zdrowych mężczyzn do robót, przy utrzymaniu szosy na kierunku Brody - Tarnopol a także do prac porządkowych w obrębie centrum miasteczka. W Podkamieniu żyło od 120 do około 140 rodzin żydowskich, w przeważającej większości wielodzietnej biedoty, zajmującej się drobnym handlem i usługami rzemieślniczymi [szewcy, krawcy, szklarze itp.]. Bogatszych rodzin było kilkanaście. Ostra zima 1941/1942 dała się szczególnie we znaki biedakom; brak żywności, opału i choroby w tym obie odmiany tyfusu [plamistego i brzusznego] oraz ciężka praca na mrozie przy odśnieżaniu, zdziesiątkowały ludność żydowską. [...]"

"[...] W okresie lata 1943 roku narastał terror niemieckiego okupanta i jego ukraińskich pomocników. Gestapowcy, Grenschutze i ukraińscy policjanci dobijali ostatnich ukrywających się Żydów. Na Wołyniu wzmogły się masowe mordy, dokonywane na Polakach przez bandy ukraińskich rezunów z OUN- UPA. Z sąsiedniego Wołynia [3 km do granicy w Niemiaczach], zaczęli masowo napływać Polacy, uchodzący przed bestialskimi mordowaniami dokonywanymi przez ukraińskich nacjonalistów spod znaku tryzuba. Uchodźcy z Wołynia znajdowali schronienie w pomieszczeniach podkamieńskiego klasztoru OO Dominikanów oraz w miejscowościach zamieszkałych w większości przez Polaków, między innymi w Palikrowach i Hucie Pieniackiej. Nasilenie napływu Wołyniaków nastąpiło od odpustu w dniu 15 sierpnia 1943 roku, zaś tak jakoś pod jesień przybył z kilkoma ocalałymi rodzinami Polaków z parafii Poczajów świecki ksiądz Stanisław Fijałkowski. Okres ten utkwił mi w mojej pamięci szczególnie, bo jako ministranci, pomagaliśmy bratu zakonnemu Gracjanowi Józwie, roznosić dla mieszkających w celach klasztornych Wołyniaków, żywność i owoce z klasztornego sadu. [...]"

Reszty dowiecie się państwo czytając wydane drukiem wspomnienia.