Rodzinny dom.      Teresa Paszkowicz

Wspominam mój dom rodzinny,

miasteczko Podkamień wśród lasów i pól,

błękit nieba taki inny

i te łany falujących zbóż.

Wspominam kościółek na wzgórzu,

cudowny obraz Maryji,

w świąteczny dzień ludzi jak morze,

w tym miejscu wielkiej nadziei.

Wspominam matczyne spracowane ręce,

w letnie i zimowe dni,

promieniało dokoła jej czułe serce,

na dobre i złe sny.

Wojennej dni grozy wspominam

rozpacz, smutek i żal,

myśli wspomnienia wciąż powracają tam,

gdzie był rodzinny dom.

Wśród wzgórz i lasów.     Teresa Paszkowicz

Wśród wzgórz i lasów

nie widać miasta,

z daleka się tylko czerwieni

klasztorna baszta.

Na wzgórzu wyrósł klasztor

dla ojców, co chodzą w bieli,

a także piękny kościół

dla panny Maryji.

W pogodny dzień słoneczny

z Brodów, Krzemieńca, Poczajowa,

smukłą widać wieżę

podkamieńskiego kościoła.

A na pagórku Wielki Kamień,

świadek minionych czasów;

trzeba przyłożyć ucho,

żeby posłuchać dziwnych odgłosów.

Dudni i drży pod nim ziemia,

coś tam żyje, coś się dzieje.

Nie opowie on nikomu,

z ciekawości serce mocno bije.

Może tutaj kiedyś

wielkie morze było,

swoje pieśni, opowieści zostawiło.

Może woda źródlana z Szerokiej Studni,

która płynie na równiny,

coś opowie z dziejów tej krainy.

Wzgórze święte. Teresa Paszkowicz

 Wzgórze święte, wzgórze Boże,

wzgórze ukochane,

już od wieków tutaj znane.

Matka Boża zamieszkała na tym wzgórzu,

bardzo chciała być wśród ludzi.

Kiedy przyszła – nie wiadomo,

może drogą polną,

może drogą z gwiazd splecioną,

może zimą, może latem,

może majem ukwieconym.

Dawno, dawno temu,

pastereczka biedna mała

Maryję piękną tu widziała.

Też widziano jak anieli

tu chodzili cali w bieli.

Cuda, cuda tu się działy,

na tej ziemi hen przed laty,

i te znane i nie znane,

nie pamięta nikt tej daty.

Wzgórze święte,

wzgórze ukochane,

powiedz proszę choć ździebełko,

skąd się wzięło to źródełko?

Może

to za Maryji westchnieniem

wytrysnęła woda z ziemi

by ugasić Jezusa pragnienie.

Malusieńki Jezus przecież

chodził tu, po świecie

z panną Maryją, Matką swoją,

szukał zagubionych dzieci.

Może

odpoczywał Jezus z Maryją w drzewa cieniu,

na pamiątkę zostawili swoje stopki na kamieniu.

Szumi pieni się i dudni

woda źródlana w szerokiej studni,

dzieje wzgórza opowiada.

Nic nie ujmie, nic nie doda;

trzeba wsłuchać się uważnie,

może

mowę wody ktoś odgadnie.