Podkamień, właściwie Padkamienie, dawniej w województwie wołyńskiem powiecie Krzemienieckim, obecnie w Galicyi, obwodzie Złoczowskim, blisko źródeł Ikwy, 2 mile od Brodów położone miasteczko. Dominikanie śród gęstwiny lasu na wysokiej skale wznieśli z drzewa świątynię Bogarodzicy i mieszkanie zakonne, co ogniem i mieczem zniszczyli Tatarzy 1240 r. Zbudowano następnie z drzewa kaplicę, w której odprawiali nabożeństwo pielgrzymujący dominikanie, aż dopiero Piotr Cebrowski wystawił na górze ś. Różańca kościół, dokąd r. 1464 nastąpiło uroczyste wprowadzenie zakonu. Miejsca to zwane jest po łacinie: conventus Succaminensís, Sublapídensís, Saxipolis. Za panowania Zygmuta I Podkamień należał do dóbr królewskich; później stał się własnością Cetnerów, z których Alexander, chorąży podolski, zwaliwszy dawny drewniany kościół dominikanów, począł wraz z żoną Anną Zamojską, kasztelanką lwowską, murować świątynię około 1640 r. Obwiedziono następnie klasztor potężnym murem i basztami, które opatrzone działami, kilkakrotnie wprawdzie odparły napady Tatarów, lecz przyległego miasta ocalić nie zdołały. Piękny i bogaty kościół zdobi laskami słynący i licznie nawiedzany wizerunek Bogarodzicy. Widok z galeryi onego jest zachwycający, dosięga albowiem, do Poczajowa, Kamienia Podolskiego i Lwowa. Tuż przy klasztorze znajdująca się bryła całkowitego kamienia, która z skalistego gruntu wysoko stercząc, w dole położonemu miasteczku nazwę Podkamień dała.

Źródło: Encyklopedia Powszechna 1865 T.20